W 1978 roku Hollywood wreszcie podjęło temat wojny w Wietnamie. Jeszcze tego samego roku sukces odniosły aż dwie produkcje mówiące o niej: Łowca jeleni Michaela Cimino oraz Powrót do domu Hala Ashby'ego. Z tych dwóch obrazów to właśnie dzieło Ashby'ego ma bardziej antywojenne przesłanie, bowiem skupia się na urazach wywołanych przez walkę na froncie - nie tylko bliznach fizycznych i psychicznych, lecz także jej wpływie na rodziny i bliskich żołnierzy. Reżyser - tak jak grająca w filmie i będąca jednocześnie producentką Jane Fonda - był zagorzałym krytykiem interwencji w Wietnamie. Powrót do domu to projekt mający wyjątkowe, osobiste znaczenie dla samego Ashby'ego. Poznanie historii ludzi, którzy doświadczyli okrucieństwa wojny, zaowocowało najbardziej szczerym filmem w całej jego karierze. To oddanie prawdzie i emocjonalnej autentyczności jest widoczne w zaangażowanej, poruszającej grze Jane Fondy i Jona Voighta (w roli sparaliżowanego weterana wojennego), którzy zdobyli nagrody Akademii dla najlepszej aktorki i najlepszego aktora. Oscarem wyróżniono również scenariusz, wielokrotnie zmieniany na planie przez Ashby'ego i jego aktorów, którym pozwalał on na improwizację.
Oscary 1979 - najlepszy aktor, aktorka, scenariusz; Złote Globy 1979 - najlepszy aktor, aktorka; MFF w Cannes 1978 - najlepszy aktor
(1929-1988) zasłynął początkowo jako montażysta (Oscar za dramat W upalną noc z 1967 roku), szybko jednak zajął się reżyserią. Jego filmy stały się wizytówką amerykańskiej rewolucji: korzystając z ciętego, inteligentnego dowcipu, Ashby został patronem Ameryki walczącej z rasizmem, wojną w Wietnamie czy zaściankowym konserwatyzmem.
1970 Właściciel / The Landlord
1971 Harold i Maude / Harold and Maude
1973 Ostatnie zadanie / The Last Detail
1975 Szampon / Shampoo
1976 By nie pełzać na kolanach / Bound for Glory
1978 Powrót do domu / Coming Home
1979 Wystarczy być / Being There